(Home with God) บทที่ 19

 “เธอจินตนาการว่ามีหลายอย่างที่เธอต้องการเพื่อที่จะมีความสุขและมีชีวิตรอด เธอได้สร้างเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้น”

 

บทที่ 19

 

 G: สร้างภาพในใจของเธอให้เห็นถึงแอปเปิลสีแดงที่มีรสชาติกลมกล่อมและหวานฉ่ำ เรียกแอปเปิลนี้ว่า “เวลา” และเรียกภายในของแอปเปิลนี้ว่า “ช่องว่าง”

 

 N: มันยากสำหรับผมนะครับที่จะคิดว่าข้างในแอปเปิลเป็น “ช่องว่าง” เพราะมีสสารมากมายอยู่ในนั้น

 

 G: ถ้าเธอเห็นว่ามีสสารมากมายแค่ไหนอยู่ในสิ่งที่เธอเรียกว่า “ช่องว่างภายนอก” เธอจะไม่มีปัญหากับเรื่องนี้เลย ตามสัดส่วนแล้ว โมเลกุลของแอปเปิลในจินตนาการของเธอนั้นอย่างน้อยก็ห่างกันพอๆ กับสสารที่เป็นของแข็งของจักรวาล

 

 N: ตกลงครับ…

 

 G: ลองนึกภาพว่าเธอเป็นจุลินทรีย์ขนาดเล็ก ตัวเล็กแต่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เคลื่อนที่ผ่านอุโมงค์ในแอปเปิลนี้

 

 ในการอุปมานี้ ผนังของ “อุโมงค์” เป็นทางเดินแห่งกาลเวลา ตามทางเดินมีเครื่องหมายที่ทำให้ผนังแต่ละมิลลิเมตรแตกต่างกัน เธอนึกภาพ “อุโมงค์เวลา” กับเครื่องหมายมากมายนี้ได้ไหม

 

 N: ได้ครับ ผมนึกภาพออก  

 

" G: ดี ตอนนี้ให้สังเกตว่าเมื่อเธอเคลื่อนผ่านอุโมงค์นี้เวลาจะไม่ผ่านไป ตัวเธอเองกำลังเคลื่อนผ่านเวลา

 

 N: โว้ว ผมเพิ่งจะเข้าใจ ก่อนหน้านี้พระองค์เคยพูดไปแล้วแต่ผมเพิ่งเข้าใจมัน! รูปภาพเพียงหนึ่งภาพสามารถอธิบายได้เป็นพันคำ การพลิกแพลงรูปภาพนี้ทำให้เกิดความน่าสนใจ มันจะพลิกแนวคิดโดยรวม

 

 G: มาดูกันต่อ เวลานั้นไม่ได้เคลื่อนที่ไปที่ไหน เวลาอยู่ “ที่นี่” ในขณะนี้ มันคงที่ เสถียร อยู่กับที่ มันอยู่ที่นั่นเสมอในที่ที่มันอยู่ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนในเวลา มันจะเป็นอยู่อย่างนั้นเสมอในขณะนี้ 

 

 เธอเป็นผู้ที่อยู่ในการเดินทาง เธอกำลังเคลื่อนผ่านเวลา

 

 N: โอเคครับ เข้าใจแล้ว ผมกำลังนึกภาพนั้นไว้ตลอด ผมกำลังเคลื่อนผ่านเวลา

 

 G: ตอนนี้ ลองจินตนาการว่าจุลินทรีย์ที่เราเรียกว่า “เธอ” เป็นส่วนหนึ่งของแอปเปิล

 

 N: ยังไงนะครับ?

 G: ลองนึกภาพว่าตัวเธอเป็นส่วนเล็ก ๆ ที่เป็นอะตอมของแอปเปิลเอง ดังนั้นเธอกำลังเคลื่อนผ่านตัวเองใช่มั้ย

 

 N: เอ่อใช่ ผมเดาว่ามันเป็นอย่างนั้น 

 G: เธอคืออะตอมของแอปเปิลลูกนี้ เป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอที่เคลื่อนผ่านตัวเธอเอง จากนั้นเธอสามารถพูดได้ว่านี่คือแอปเปิลของอะตอม (atom’s apple)

 

 N: ฉลาดมากครับ พระองค์ฉลาดไม่รู้จบ

 

 G: ฉันกำลังพยายามใช้ภาพและคำที่จะช่วยให้เธอสร้างความคิดที่ไม่สามารถลบออกได้ในใจเธอ

 

 N: พระองค์ทำสำเร็จแล้วครับ

 

 G: ดี

 

 ตอนนี้ เธอกำลังเดินทางจากภายนอกสู่ภายในของแอปเปิล - จากส่วนนอกสุดไปยังส่วนในสุดของตัวตนของเธอ เธอนึกภาพออกไหม

 

 N: นึกออกครับ

 G: นี่คือการเดินทางของเธอผ่านชีวิต เครื่องหมายบนอุโมงค์จะบอกเธอว่าเธออยู่ที่ไหน เครื่องหมายเหล่านี้เป็นภาพจริง ๆ และแต่ละเครื่องหมายก็เป็นช่วงเวลา ทุกช่วงเวลาเป็นเหมือนเกล็ดหิมะ ไม่มีสองสิ่งที่เหมือนกันในความเป็นนิรันดร์

 

 เธอมองดูภาพในขณะที่เธอเคลื่อนผ่านไป เธอเพ่งความสนใจไปที่พวกมัน และเคลื่อนตัวลอดอุโมงค์ในลักษณะนี้ โดยเพ่งความสนใจไปที่ภาพหนึ่งแล้วก็อีกภาพหนึ่ง จนในที่สุดเธอก็มาถึงใจกลางของแอปเปิล นี่เป็นจุดหมายปลายทางของเธอมาตลอด การเดินทางส่วนนี้ของเธอสิ้นสุดลงแล้ว

 

 N: ผมรู้สึกว่านี่คือตอนที่ผม “ตาย” มันคือตอนที่ผม “ตาย” ใช่ไหมครับ?

 G: นี่คือตอนที่เธอ “ตาย” เธอได้ย้ายผ่านโลกทางกายภาพและมาถึงแกนกลางของทรงกลมนี้ที่มีเวลาและช่องว่างทั้งหมด เธออยู่ที่ “ศูนย์กลางความตาย”

 

 N: พระองค์ฉลาดอีกแล้วครับ และผมก็ยังคงอยู่ที่นั่นตลอดไป อยู่ในความอบอุ่นของแกนกลาง...

 

 G: เธอจะมีประสบการณ์อยู่ที่นั่น (มีบางส่วนที่ฉันได้อธิบายไปแล้วและฉันจะอธิบายเพิ่มเติมในภายหลัง) จากนั้นเธอก็จะเดินออกมาจากมันและมุ่งหน้าตรงไปยังส่วนนอกสุดที่อยู่ตรงข้ามสุดของความต่อเนื่องบนช่องว่างหรือเวลา – ซึ่งเป็นอีกด้านหนึ่งของทรงกลม  

 

 เธอทำเช่นนี้เพื่อไปยัง “อีกด้านหนึ่ง”

 N: “อีกด้านหนึ่ง” เป็นคำอุปมาที่น่าสนใจครับ โอเค แล้ว “อีกด้านหนึ่ง” คืออะไรครับ?

 

 G: ความจริงที่แตกต่างออกไป

 

 N: แตกต่างยังไงครับ? 

 

 G: แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง แตกต่างกันมาก ราวกับว่าแอปเปิลกลายเป็นส้ม นี่คือสิ่งที่เราจะเรียกว่ามิติวิญญาณ และเปรียบเทียบสิ่งนี้กับโลกทางกายภาพซึ่งจะเป็น - 

 

 N: - อย่าเพิ่งเฉลยครับ ผมรู้ มันก็เหมือนกับการเปรียบเทียบแอปเปิลกับส้ม เห็นมั้ยครับ? ผมเริ่มเข้าใจเกมคำศัพท์และรูปภาพของพระองค์แล้ว

 

 G: ดี ดีแล้ว จงเล่นกับความคิด (ideas) เล่นกับพวกมัน อย่าปล่อยให้พวกมันกลายเป็นงาน เล่นกับพวกมัน และเล่นกับชีวิต

 

 และจงเล่นในขณะที่เธออยู่ที่นั่น เรียนรู้ที่จะเล่นให้ดี ฉันได้ส่งเธอไปที่สวนของพระเจ้าและมอบโลกทั้งใบให้เธอเล่น ฉันได้จัดเตรียมโลกทั้งใบไว้ให้เธอเล่น ฉันได้ให้ทรัพยากรไว้เพื่อให้แน่ใจว่ามีเพียงพอสำหรับทุกคน ไม่มีใครควรหิว อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ควรมีใครต้องตายเพราะความหิวโหย ไม่มีใครต้องไม่มีเสื้อผ้าใส่เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น และไม่ควรมีใครปราศจากที่กำบังจากพายุ ทุกอย่างมีเพียงพอสำหรับทุกคน

 

 ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีอะไรจำเป็นต้องเล่นให้ดี ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งใดเพิ่มเติมเพื่อที่จะมีประสบการณ์อันงดงามในแบบที่เธอเป็น เธอจินตนาการว่ามีหลายอย่างที่เธอต้องการเพื่อที่จะมีความสุขและมีชีวิตรอด เธอได้สร้างเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้น

 เมื่อเธอเข้าใกล้ความตาย เธอจะรู้ว่าเรื่องนี้มีความสำคัญเพียงเล็กน้อย ในขณะที่เธอเดินออกจากชีวิตทางกายภาพ เธอจะรู้ว่าเธอต่อสู้เพื่อสิ่งที่ไม่มีอะไร แล้วการต่อสู้อันยาวนานของเธอจะจบลง

 

 เธออาจเข้าถึงการตระหนักรู้นี้ได้ทุกเมื่อ และยุติการต่อสู้ของเธอได้ทุกเมื่อ โอกาสนี้และประสบการณ์นี้ไม่ได้ถูกสงวนไว้สำหรับช่วงเวลาแห่งความตายของเธอเท่านั้น หากเธอจับตาดูอย่างใกล้ชิด เธอจะพบว่าในแต่ละวันในชีวิตของเธอเต็มไปด้วย “ความตายอันน้อยนิด” เธอสามารถใช้หนึ่งในสิ่งเหล่านี้เป็นพื้นฐานของการตระหนักรู้นี้ได้